مهري آر اي مِهرِ به شب تراويده يِ من
بر اين شب-ترانگيِ من
بنيوش آوايِ از-خود-بريدگيِ مرا
ببار اي دريايِ خاسته بر بامِ سياهِ ابر
، براين نوجوانگيِ من
. بشکف چون گلي بر راهسارِ اين نوراه
دلي بسوزان بر نوراهگيِ من
. ديري است که مي گريم آبرويِ خويش را
و ديري نيست که بدمد توفانِ گم راهگي
بر خاکِ نيازِ من
لبريزتر از آبشار شده پياله ي نهانم و
نهان چنانم
در ميان سايه يِ گسترده يِ خويش
که اختري در این تاريکيِ بي پايان
